Volgens archeologisch onderzoek werd de chemische verchromingstechnologie al 2200 jaar geleden gebruikt op bronzen wapens in China. De elektrolytische verchromingstechnologie werd voor het eerst gerapporteerd door de Duitse geleerde Gerther in zijn proefschrift in 1856. In de jaren 1920 ontwikkelden Sargent en Fink de verchromingstechnologie met zeswaardig chroom verder, waarbij chromaat als elektrolyt werd gebruikt, wat vervolgens het verchromingsproces industrialiseerde. Tot op heden heeft deze technologie een ontwikkelingsgeschiedenis van bijna 100 jaar.

Tegenwoordig worden de metalen componenten van veel huishoudelijke producten en industriële goederen op het oppervlak verchroomd. Dit komt omdat de verchroomde laag niet alleen een esthetisch doel dient, maar, belangrijker nog, de oppervlaktehardheid verhoogt en corrosie van het basismetaal vermindert. Hoewel er momenteel verschillende oppervlakte-decoratie- en anticorrosietechnologieën zijn, neemt verchromen nog steeds een belangrijke positie in. Er zijn wereldwijd talloze verchroomfabrieken en de vraag naar verchromen blijft groot.

Op basis van het type elektrolyt dat wordt gebruikt, worden verchromingsprocessen onderverdeeld in processen met zeswaardig chroom en processen met driewaardig chroom. Het proces met zeswaardig chroom (Cr(Ⅵ)), dat tot op heden is ontwikkeld, gebruikt chroomzuuranhydride (CrO₃) als elektrolyt, en geconcentreerde chroomzuuroplossing (CrO₃ + H₂SO₄) wordt bereid door zwavelzuur toe te voegen. De badoplossing heeft een extreem hoge zuurgraad; chroom in chroomzuur wordt gereduceerd van Cr(Ⅵ) naar Cr(Ⅲ), en uiteindelijk naar Cr(0). De elektrodenreactievergelijkingen aan de kathode en anode tijdens het verchromingsproces worden weergegeven in Figuur 1.